Η ικανότητα να “σπας” τους κανόνες δεν είναι πράξη εξέγερσης — είναι ένδειξη ωριμότητας. Το ζήτημα δεν είναι αν θα ρισκάρουν. Το ερώτημα είναι: Μπορούν να αντέξουν το καινούριο που οι ίδιοι επιθυμούν και προσκαλούν;
Η νέα έρευνα Rule Breaking Leadership Survey 2025 αποκαλύπτει τις αντιφάσεις, τα παράδοξα και τις βαθύτερες αλήθειες πίσω από την κουλτούρα ρίσκου και καινοτομίας στους ελληνικούς οργανισμούς μεέσα από ερωτήματα όπως:
- Πόσο ασφαλείς νιώθουν οι εργαζόμενοι να σκεφτούν διαφορετικά;
- Ενθαρρύνουν οι οργανισμοί την καινοτομία;
- Σπάμε πράγματι τους κανόνες ή απλώς τους ξαναγράφουμε με μικρά γράμματα;
- Σκιαγραφείται η πραγματικότητα της οργανωσιακής κουλτούρας σήμερα;
Η έρευνα πραγματοποιήθηκε από το Ελληνο-Αμερικανικό Εμπορικό Επιμελητήριο, με την καθοδήγηση και εποπτεία της Αγνής Μαριακάκη, Ψυχολόγου – Κοινωνικής Ερευνήτριας, CEO της MindSearch και Μέλους της Επιτροπής WIB του Επιμελητηρίου. Το δείγμα περιλάμβανε 254 επαγγελματίες από διαφορετικά επίπεδα ιεραρχίας και διενεργήθηκε με τη συνεργασία του Οικονομικού Πανεπιστημίου Αθηνών.
6 της 10 θεωρούν ότι η ηγεσία υποστηρίζει εκείνους που παίρνουν ρίσκα, αλλά η υπόλοιπη πλειοψηφία αντιλαμβάνεται αυτή τη στήριξη ως αποσπασματική. Η ηγεσία επομένως λειτουργεί περισσότερο ως «φύλακας» παρά ως «υποστηρικτής» της καινοτομίας.
Τα βασικά ευρήματα της έρευνας
Τα βασικά ευρήματα της έρευνας που παρουσιάστηκε στο 9ο Women In Business Forum του Ελληνο-Αμερικανικού Εμπορικού Επιμελητηρίου έδειξαν ότι:
Το 47,2% δηλώνει ότι η εταιρεία ενθαρρύνει «σχετικά συχνά» την ανάληψη ρίσκου. Της, μόνο 9,1% το βλέπει ως σταθερή πρακτική. Η καινοτομία επομένως φαίνεται να είναι αποδεκτή σε επίπεδο ρητορικής, αλλά όχι ενσωματωμένη ως διαδικασία.
Το 34,0% των διευθυντικών στελεχών θεωρεί ότι ενθαρρύνει σταθερά την αντισυμβατική σκέψη. Ωστόσο, μόλις 20,9% των στελεχών σε χαμηλότερα επίπεδα συμφωνούν.
Επομένως υπάρχει εμφανές χάσμα αντίληψης («perception gap») μεταξύ ηγεσίας και εκτέλεσης.
Μόνο 1 της 5 αισθάνεται πλήρως ασφαλής να προτείνει διαφορετικές ιδέες. Το 31,1% απαντά «εξαρτάται». Η ψυχολογική ασφάλεια παραμένει ασθενής, λειτουργώντας περιοριστικά στη δημιουργικότητα.
6 της 10 θεωρούν ότι η ηγεσία υποστηρίζει εκείνους που παίρνουν ρίσκα, αλλά η υπόλοιπη πλειοψηφία αντιλαμβάνεται αυτή τη στήριξη ως αποσπασματική. Η ηγεσία επομένως λειτουργεί περισσότερο ως «φύλακας» παρά ως «υποστηρικτής» της καινοτομίας.
Το 42,1% αναγνωρίζει τον φόβο αποτυχίας ως το βασικό εμπόδιο για ανάληψη ρίσκου. Ακολουθούν οι περιορισμένοι πόροι (39,0%) και η άκαμπτη δομή (33,9%) πράγμα που αποδεικνύει ότι η αποτυχία δεν έχει ακόμα αναπλαισιωθεί ως εργαλείο μάθησης, ενώ η υπάρχουσα δομή ενισχύει το status quo.
Το 54,3% δηλώνει ότι η εταιρεία παρέχει «αρκετά συχνά» εργαλεία για καινοτομία. Ωστόσο, μόνο 19,7% αισθάνεται πλήρως εξοπλισμένο. Η εκπαίδευση επομένως δεν αρκεί χωρίς ενδυνάμωση και εμπιστοσύνη.
Μόνο 22% πιστεύει ότι ο οργανισμός προετοιμάζει ενεργά μελλοντικούς ηγέτες αφού απουσιάζει μια προνοητική στρατηγική διαδοχής και mentoring.
